พยางค์ = เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ มีความหมายหรือไม่ก็ได้
 

     ลักษณะของพยางค์
        เสียงพยัญชนะต้น + เสียงสระ + เสียงวรรณยุกต์ บางพยางค์อาจมีเสียงพยัญชนะสะกด
        ๑. พยางค์หนัก สมบูรณ์ ออกเสียงได้ลำพัง เช่น ขวา เปลี่ยน เสื้อ
        ๒. พยางค์เบา ต้องมีพยางค์หนักมารับข้างท้าย เช่น สะดวก พนม วิชา ฤดี กุหลาบ
        ๓. พยางค์ลดน้ำหนัก แปรเสียงพยางค์หนักให้เบาลง เช่น คุณจะมาพูดยังงี้ได้ยังไง ช่างไม่ถนอมน้ำใจกัน
        ๔. พยางค์เน้นหนัก เพื่อเปรียบเทียบหรือเพิ่มความสนใจ เช่น ผมสั่งกาแฟไม่ใช่ชา
 

   คำ = เสียงที่เปล่งออกมาแล้วมีความหมาย

     ลักษณะของคำ
        เสียง + ความหมาย อาจมีพยางค์เดียวหรือหลายพยางค์ก็ได้
 

การสร้างคำ

   คำสมาส เป็นการสร้างคำตามหลักไวยากรณ์บาลีสันสกฤต
 

     ลักษณะของคำสมาส
        ๑. เกิดจากการนำคำมูลที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤตตั้งแต่ ๒ คำขึ้นไปมารวมกัน
        ๒. พยางค์สุดท้ายของคำหน้าต้องไม่ประวิสรรชนีย์หรือเป็นตัวการันต์
        ๓. คำที่มีความหมายหลัก (คำตั้ง) อยู่หลัง และคำขยายอยู่หน้า แปลจากคำหลังไปคำหน้าแต่คำสมาสบางคำ  เรียงคำตั้งไว้หน้า โดยคำตั้งต้องไม่ประวิสรรชนีย์ ไม่เป็นตัวการันต์ และต้องออกเสียงพยางค์ท้ายคำตั้ง
        ๔. พยางค์ท้ายของคำหน้ามักออกเสียงสระอะ แม้ไม่มีรูปสระกำกับ
        ๕. คำว่า พระ ที่มาจากคำว่า วร ในภาษาบาลีสันสกฤตถือเป็นคำสมาส 

​

คำประสมและกลุ่มคำที่มีลักษณะคล้ายคำสมาส
   ๑. ไม่ใช่คำจากภาษาบาลีสันสกฤตทั้งหมด เช่น ราชวัง (วัง คำไทย) พระธำมรงค์ (ธำมรงค์ คำเขมร)
   ๒. คำตั้งอยู่หน้าคำขยายถึงแม้มาจากภาษาบาลีสันสกฤต เช่น การแพทย์ คดีธรรม ผลบุญ ผลผลิต

คำสมาสมีสนธิ เป็นการนำคำสมาสมาเชื่อม (สนธิ) หรือกลมกลืนเสียงสระ